“KAHVALTI” ( EL DESAYUNO)

Saçmalamanı seviyorum,
Yalan söylediğinde, yüzüne gözüne bulaştırmanı,
Annenle alışverişe çıkmanı,
Ya da senin yüzünden sinemaya geç kalışımızı.
En çok da doğum günüm geldiğinde,
Beni öpücüklere ve pastalara boğmanı seviyorum,
Ya da mutlu olduğunda, hemen dışa vurmanı
Ve her şeyi söyleyen tek bir cümleyle,
Kendini harika hissetmeni, ve gülüşünü,
(ki gülüşün çölde bir vaha gibidir)
Bir şey unuttuğumda beni affetmeni de.
Ama seni en çok ne zaman seviyorum biliyor musun,
Öyle zamanlar ki, seni sevmelere doyamam,
Sabahları o hayat dolu halinle gözlerini açıp da,
İlk iş olarak bana seslendiğin zamanları:
“Bu sabah kurt gibi acıktım.
Ve kahvaltımı da seninle edeceğim.”


EL DESAYUNO

Me gusta, cuando dices tonterías,
cuando metes la pata, cuando mientes,
cuando te vas de compras con tu madre
y llego tarde al cine por tu culpa.
Me gusta más cuando es mi cumpleaños
y me cubres de besos y de tartas,
o cuando eres feliz y se te nota,
o cuando eres genial con tu frase
que lo resume todo, o cuando ríes
(tu risa es una ducha en el infierno),
o cuando me perdonas un olvido.
Pero aún me gustas más, tanto que casi
no puedo resistir lo que me gustas,
cuando, llena de vida, te despiertas
y lo primero que haces es decirme:
“Tengo un hambre feroz esta manana.
Voy a empezar contigo el desayuno.”

Luis Alberto de Cuenca (Madrid, 1950-…)

KAYNAK: García Martín, José Luis, Treinta Años de Poesía Española, Editorial Renacimiento, 1996, Granada, s.165.